Kutno w połowie XVIII wieku zostało elementem królewskiego traktu pocztowego. Dwór królewski potrzebował miejsc do noclegu i odpoczynku więc pomiędzy Poznaniem a Warszawą konieczne stało się wystawienie nowych stacji postojowych. 15 stycznia 1750 roku podpisano kontrakt z kasztelanem żmudzkim Józefem Franciszkiem Pacem, na użyczenie w Kutnie gruntów koniecznych do budowy pałacu, za roczną opłatą w wysokości 500 tynfów. Zarządzającym pałacu mianowano bettmeistera Christhilffa Gotlieba Hausiusa.

Opracowanie projektu i budowę pałacu powierzono kapitanowi Johanowi Martinowi Waltherowi, który otrzymał wynagrodzenie 120 talarów za wykonanie projektów.

Koszty budowy stanowiły ok. 5000–6000 talarów. Drewno na budowę pałacu pochodziło z okolicznych borów Muchnowskich.

Przy wznoszeniu pałacu zaangażowano głównie niemieckich rzemieślników, 21 kwietnia 1750 roku pałac był gotowy na przyjęcie króla.

Pałac zaprojektowano w klimacie saskiego baroku, na planie prostokąta, z dwoma krótkimi skrzydłami bocznymi, zaakcentowanymi ryzalitami w elewacji frontowej oraz trzecim ryzalitem pośrodku, wysuniętym analogicznie od strony wewnętrznej. Szczyt środkowego ryzalitu został zwieńczony cesarskim orłem, a w tympanonie umieszczono kartusz z herbem Rzeczypospolitej lub inicjałami królewskimi. Lukarny oraz wazy wieńczące tympanon przypominają dzieła J.H. Schwarzego, J.Z. Deybla czy C.F. Pöppelmanna. Całość wzniesiona została w konstrukcji ryglowo-szachulcowej z odsłoniętym szkieletem. Oprócz pałacu wystawiono na osi skrzydeł pałacu położone równolegle dwie oficyny, których elewacje w całości pokryte były tynkiem. W głębi placu usytuowano wozownię ze stajnią oraz kuchnię ze spiżarnią i piecem chlebowym. Pomiędzy tymi budynkami wykopano studnię.

W korpusie głównym, w jego zachodniej części, znajdował się apartament królewski, prawdopodobnie z gabinetem, garderobą i sypialnią. Obok apartamentu znajdowała się zapewne antykamera, a w głównym, środkowym ryzalicie umieszczono kaplicę pałacową.